پدر « عمرو بن قرظه بن کعب انصاری» از اصحاب رسول خدا و از کسانی بود که از پیامبر حدیث روایت می‌کرد. او که در کوفه می زیست، بعد از پیامبر، از یاران امیرالمؤمنین علی علیه السلام شد، در جنگ‌های جمل و صفین و نهروان در رکاب امام علی جنگید و امام او را به ولایت فارس گمارد.
او در سال 51 هجری وفات کرد و فرزندانی از خود به جا گذاشت که مشهورترین آنها «عمرو» و «علی» بودند.

هنگامی که هنوز میان سپاه کوفه و امام حسین علیه السلام جنگ در نگرفته بود، « عمرو » به سپاه امام حسین علیه السلام در کربلا ملحق شد. امام بارها او را برای ارشاد نزد عمر بن سعد می فرستاد تا وقتی که شمر به کربلا آمد و این ارتباط قطع شد.

عمرو در روز عاشورا از امام علیه السلام اجازه گرفت و به میدان رفت. وی چنین رجز می‌خواند: «سپاه انصار دانسته‌اند که من از کسی که مسئولیت حفظ جانش با من است، حمایت و حفاظت می‌کنم. ضربه های من ضربه‌های جوانی است که از صحنه نمی‌گریزد؛ جان و مال من فدای حسین باد». او مدتی جنگید، سپس نزد امام حسین علیه السلام باز گشت و در برابر او ایستاد تا از او در برابر دشمن دفاع کند. صورت و سینه خود را سپر تیرها قرار داد و نگذاشت تیری به امام اصابت کند. سرانجام در حالی که به شدت زخمی شده بود، به امام عرض کرد:« ای پسر رسول خدا! آیا به عهد خود وفا کردم؟ فرمود: «آری، تو زودتر از من در بهشت خواهی بود، سلام مرا به رسول خدا برسان و بگو من نیز به دنبال تو خواهم آمد». عمرو پس از شنیدن این بشارت به روی زمین افتاد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.