شهید محمدباقر رحمانی، فرزند ارشد عالم فاضل، مرحوم شیخ حسینعلی رحمانی گروسی، در 21 تیرماه سال 1331 در خانواده‌ای روحانی و با فضلیت به دنیا آمد. وی دوران طفولیت را در دامان مادری پاکدامن از خانواده‌ی علم و دانش و پدری وارسته سپری نمود و دوران تحصیلات ابتدایی را تا پایان سیکل در زادگاهش بیجار گروس و مراحل بعدی تحصیلاتش را در تبریز و زنجان و تهران گذراند.

وی پس از اخذ دیپلم ریاضی در دبیرستان دارالفنون در سال 1351 در مدرسه‌ی عالی ریاضیات کرج نیز قبول شد و به ادامه تحصیل پرداخت اما پس از مدتی تغییر رشته داد و مدیریت اقتصادی را دنبال نمود و موفق به گرفتن مدرک لیسانس مدیریت و اقتصاد گردید و پس از پایان تحصیلات، به خدمت نظام رفت و این مهم را با درجه افسری در نیروی دریایی به پایان رسانید.

او به خاطر نحوه‌ی تربیت و شناخت محیط اجتماعی، با دردهای ملموس جامعه آشنا و مأنوس بود و از آنجا که معتقداتش ریشه در مبانی اسلام و معیارهای انسانی داشت، تمام زمینه‌های پویایی و رشد و بالندگی و تشویق مردم به تحول و انقلاب در وجودش فراهم بود، لذا پا به پای حرکت مردمی در جوش و خروش بود و با حالتی حماسی در روزهای خونین انقلاب تهران، دلاورانه در مقابل ارتش مسلح با فریاد و مشت‌های گره کرده، فریاد الله‌اکبر سر می‌داد و به هنگام تشییع جنازه‌ی شهید استاد نجات‌اللهی، شجاعانه در مقابل دژخیمان پهلوی در حالی‌که شاهد شهادت عده‌ای از تشییع کنندگان بود، خود را به تابوت جنازه شهید رسانید و به تشییع آن پرداخت. او ضمن تسلیت به خانوده شهید نجات‌اللهی می‌گفت: «جان دادن در راه خدا و مرگ سرخ تأسف ندارد، ای کاش من به جای او بودم» و بعد از حادثه‌ی 12 محرم که چماقداران دستگاه حاکم به منزل پدرش ریخته بودند، ضمن تقویت روحیه‌ی مادرش گفته بود: «مادر جان حمله طاغوتیان به منزل ما افتخار ماست، باید آماده‌ی مصیبت‌های سنگین‌تری باشید و دل به خدا ببندید».

سرانجام در ماه رمضان 1358، در حالی‌که تعدادی از پاسداران زنجان و تکاب در محاصره‌ی ضدانقلابیون و دموکرات‌ها قرار گرفته و نیاز به نیروی کمکی پیدا می‌کنند، خبر به محمدباقر که آن روز فرمانده سپاه پاسداران بیجار بوده می‌رسد. او بی‌درنگ همراه با تعدادی از پاسداران به‌سوی تکاب عزیمت می‌کنند و در دوراهی سقز به تکاب، میان آنان و مهاجمین حزب دموکرات درگیری رخ می‌دهد و پس از ساعاتی درگیری متقابل، محمدباقر رحمانی در 29 ماه مبارک رمضان، با گلوله و خون افطار می‌کند و به لقاء الهی نائل می‌گردد.