بزرگترین مجمع جهانی کودکان شش ماهه، امسال هم سرشار از عطر نان و یاد تو بود، تویی که هم سن و سالانت برایت روضه آب می‌خواندند، صدای گریه نوزادی، دل مادران را بی‌تاب می‌کرد و آن هنگام که سر بر گلوی طفلان خود می‌نهادند تا با شنیدن بوی مادر آرام گیرند.اشک بود که از دیده جاری می‌شد، چون می‌دانستند تاریخ در چنین روزی، مادری را به خود دید که گلوی نازک فرزندش جایی برای بوسه نداشت.آن روز که دستان کوچکت در کربلا، کوچکترین سوره قرآن شد، کسی نمی‌دانست که این سرانگشتان کوچک قرار است تا باب‌الحوائج شوند و خورشید عاشورا، شرم داشت تا بر رخ زیبای تو بتابد تا نکند برای آب بی‌تاب‌تر شوی. امروز را به نامی نامی تو نام نهاده‌اند که دست‌های کوچکت باب‌الحوائج است، تویی که آخرین سرباز پدر بودی و فرات هنوز هم که هنوز است در حسرت یک جرعه از کام توست تا سیراب شود و پس از تو هیچگاه رنگ آرامش به خود ندیده است.بر روی دستان پدر که قرار گرفتی، آسمان برای تماشایت از حرکت ایستاد و خورشید پلک برهم نزد، اما حرامیان همه چشم بستند تا آخرین سند حقانیت پدرت را نادیده بگیرند.لب‌های خشک و بی‌رمقت گویی در آخرین لحظات هم یاور پدر بود و چشمان معصومت تا همیشه در دیدگان تاریخ نظاره خواهد کرد تا مبادا لحظه‌ای یادمان برود که پدرت برای اثبات دین جدش از تو که کوچکترین سربازش بودی گذشت.تیر سه شعبه حرمله بر گلوی تو ننشست بلکه، حنجر تمامی کسانی را هدف گرفت که تو و پدرت را نخواندند، شمایی که قرآن مجسم خداوند بر زمین بودید.آسمانی‌ترین واژه نور به نام توست، اگرچه نامت اصغر بود اما گره بزرگترین مشکلات دنیا، با سرانگشتان ظریف تو از هم وا می‌شود.